Met het schrijven van dit gedichtje heb ik me laten inspireren door schrijver en kunstenaar Kahlil Gibran en zijn boek Spiegels van de Ziel
"Liefde"
Wat is dat
toch wat men Liefde noemt?
Wat is de
bron van dit gegeven,
is zij blind
voor de ziende
geschapen door
de tijd,
is het een
natuurlijk bewegen
tussen daad
en gevoel, of is het een
weten, zo diep, wat niet in woorden
te vangen is
Zijn wij
ooit in staat om ons hier aan
over te
geven?
Hebben wij
niet genoeg
geleerd over
haat
en die weg
te zetten als verraad
tegen al wat
menselijk is
Zorgelijk
ook,
een put waarin
wij verdrinken
Wat is dat
toch wat men Liefde noemt!
Het is geen
jou, geen ik, het is zelfs geen
wij of een
ieder voor zich
Is zij een puur
en zuiver geweten dat eindigt
met de jeugd
wanneer de jaren tellen
Of is Liefde
de rust die in het lichaam huist
wanneer men de ziel ontmoet in de
diepte van
de eeuwigheid
